Net soos Korrelkop Kahuna hier geskryf het voel ek ook al lankal. Dis nie dat ek nie WIL skryf nie, ek is actually op die oomblik verwoed besig met my eerste REGTE egte poging tot ‘n boek. Dit sal nou nie die GROOT ROMAN wees nie, maar dalkies sal iemand iewers dit tog ook lees.

Intussen skeep ek my blog af, so nou steel ek maar onbeskaamd Korrelkop se plan. Maar eintlik HET hy mos gesê ons kan ook deelneem

So – lewer kommentaar op hierdie inskrywing in die vorm van ‘n onderwerp of vraag waaroor ek iets moet skryf, truth or dare styl. Niks is taboe nie. Ek sal dan ‘n inskrywing maak oor jou vraag / onderwerp en tag jou dan weer as jy ‘n blog het. Jy kan dan weer jou kommentaar kom lewer, of jy tevrede is of nie en of ek dit moet oor doen.

Gaan mal!

Trust Maankind om vir my so ‘n lekker tameletjie vraag te gee. “Skryf bietjie hoe ‘n ‘jonger’ mens soos jy voel oor ouer word.”

Ek wonder oor die ‘jonger’ gedeelte. Want vir alle praktiese doeleindes kan ek nie meer as ‘jonger geslag’ getel word nie. Ek gooi nie my ouderdom rond nie, nie omdat dit my enigsins (nou meer) pla nie, bloot net omdat ek werklik dink ouderdom sit in mens se kop. Voordat ek dus besluit het om my regte ouderdom bekend te maak, het ek die prentjie van myselwers hier regs gaan update. Dis hoe ek op Saterdag, 4 Mei 2013, gelyk het. En nog steeds lyk, al het ek intussen darem my hare gekam. So, nou weet julle. En op 17 November hierdie jaar sal ek 53 jaar oud wees. Nou weet julle dit ook.

Hoe voel ek oor ouer word? Vir een vlietende oomblik dalk… spyt. Spyt omdat mens op ‘n dag besef dat jy nog so baie het wat jy wil doen met so min tyd wat daar dalk nog oor is. Spyt omdat jy die wysheid wat jy uiteindelik gekry het, nie al op 20 gehad het nie. Spyt omdat jy in jou werklike jonger jare gewroeg het oor dinge wat eintlik niks beteken in die groter prentjie van jou lewe nie. Spyt omdat ek nie meer selfsugtig was met my eie belange, my eie tyd, my eie wil in die lewe nie.

Maar dis werklik net vir ‘n sekonde. Want ek sit vandag gemaklik in my eie vel. Ja, ek karring nog soms oor dinge en mense en plekke en doen en late, maar eintlik “like” ek myself. Ek hou van wie ek soggens in die spieël sien, al raak ek ook nog soms dik de hel in vir die dinge wat ek soms dink en doen, en nie doen nie. Maar ek het nie meer ander mense se goedkeuring nodig om gelukkig te voel nie. Ek hoef nie meer te maak of ek van mense, dinge, plekke, goeters hou nie. As oud word mens een ding leer, dan is dit om nie tyd te mors op dinge wat nie jou lewe verryk nie. Dalk leer nie almal dit nie, dalk is ek net een van die gelukkiges wat dit wel geleer het.

Ek is nie bang om oud te word nie. Daar is wel dae dat ek bang is ek sal nie, as ek oud is, na myself kan kyk nie, of ek sal vergeet, soos my ma. Dit wil ek nie. Maar ek is oor die algemeen, van jongs af al, ‘n fatalistiese mens. Que Sera Sera – whatever will be will be. So ‘n jaar gelede het ek besluit om te begin oefen en bo verwagting geniet ek my gate uit. Ek het deur die jare darem altyd iets probeer doen om min of meer fiks te bly, maar deesdae doen ek EN geniet ek dit. Ek het nog nooit gerook nie en ek drink amper niks, so dis ‘n bonus wat gesond wees betref, maar ek weet ook, die gesondste mens is al onverwags dood. Daar waar mens se strepie getrek is, daar sal jy hom kruis. Ek is nie bang vir daai strepie nie, ek bekommer my ook nie oor daai strepie nie.

Ek tob nie oor ouer word nie. Ek maak planne, ek spaar geld, ek wil nog baie dinge doen, plekke gaan sien, ‘n boek skryf. Ek lewe elke dag asof doodgaan nie bestaan nie. Eintlik beplan ek om ten minste 100 te word, so ek is nou eers halfpad. Serious. Ek is geseënd met goeie gene en ek voel nie oud nie. Ek dink nie in my kop sal ek ooit oud voel nie.

Julle gaan my nooit in ‘n ouetehuis met ‘n kombersie oor my bene sien sit en hekel of brei of kla nie. Julle sal my dalk in die ouetehuis met ‘n kombersie oor my bene (want ek kry al van jongs af gou koud – ek haat mos die winter, onthou julle nou weer?) sien sit en games speel op my Galaxy Tab, of met die nuutste elektroniese gadget wat dan beskikbaar is, of sit en lees op my e-reader, of vir die ander oumense sit en flieks aflaai van een of ander onwettige site af. Of die een of ander ou oom sit en opchat en sy hormone op hol jaag – as hy nog sulke goed het.

Maar voor ek daar kom, wil ek nog gaan valskermspring, gaan bunji jump by Tsitsikama, gaan whiteriver rafting doen, die Camino gaan stap, Mexico toe gaan, Tafelberg nog ‘n paar keer weer uitklim, die Midmar myl gaan swem, weer ‘n fiets koop en rondry met dit, en wat ook al ek nog iewers langs die pad bykry vir my bucket lysie.

Gaan ek dood voor dan, dan hoop ek in my volgende lewe tik ek van daai lysie se goed af. Of dalk ander interessanter goed.

Ek lewe nie met my ouderdom in my kop nie, ek lewe met my oë op die horison, want dalk het more ‘n verrassing. Ek is en was nie perfek in my lewe nie, ek het dinge gedoen waaroor ek skaam is en ek het dinge gedoen en bereik waarop ek trots is. Ek het geleef, ek leef nog steeds. Kliphard.

Hoe voel ek as ‘jonger’ mens oor ouer word? That I shouldn’t sweat the small stuff anymore, maar dat ek ook beslis nie op die dood gaan sit en wag nie. Ek sal die dood ‘n run for his money gee. En die dag as my assies oor die groot water gestrooi word, dan hoop ek dat hierdie woorde sal waar wees:

And now, the end is near; and so I face the final curtain.
My friend, I’ll say it clear, I’ll state my case, of which I’m certain.

I’ve lived a life that’s full. I’ve traveled each and every highway;
But more, much more than this, I did it my way.

Regrets, I’ve had a few; but then again, too few to mention.
I did what I had to do; and saw it through without exemption.

I planned each charted course; each careful step along the byway,
But more, much more than this, I did it my way.

Yes, there were times, I’m sure you knew, when I bit off more than I could chew.
But through it all, when there was doubt, I ate it up and spit it out.
I faced it all and I stood tall; and did it my way.

I’ve loved, I’ve laughed and cried. I’ve had my fill; my share of losing.
And now, as tears subside, I find it all so amusing.

To think I did all that; and may I say – not in a shy way,
“No, oh no not me, I did it my way”.

For what is a woman, what has she got?
If not herself, then she has naught.
To say the things she truly feels;
And not the words of one who kneels.
The record shows I took the blows -
And did it my way!

Kahuna se opdrag was:

“Trash talking noem die Amerikaners dit. Asblik praatjies. Ons terg mekaar oor die sport spanne/manne/vroue wat ons ondersteun. Ons terg mekaar oor die plekke waar ons woon. Ons terg mekaar oor die kunstenaars wat ons aanhang, die mouterkarre wat ons bestuur, die beroepe wat ons pleeg, ad infinitum. Is dit werklik net ‘n goedige geskerts, of is daar iets meer? Jou opinie.”

Okay. Ek moet nou mooi trap. Want hier mag dalk sensitiewe lesers wees. Soos Blou Bulle

My opinie. En natuurlik is dit subjektief, want dis NET my opinie. Wel, my opinie het oor die jare verander. Kom ons begin by die sport. Jare en jare gelede, toe die wêreld (en ek) nog jonk was, speel die Kwaggas – destyds soort van die ekwivalent van die Springbok span, maar dis apartheidsjare en boikotte en ons is die wêreld se muishond – teen die toerende Britse Leeus. Op Ellispark (as ek nou reg onthou – kon dalk Loftus ook gewees het). Die enigste Wes-Kaapse speler in die span, is Peter Kirsten. Ja, die bekende krieketspeler. Hy is toe 19 en kort daarna sou ‘n erg beseerde knie hom permanent uit rugby verwyder. Hy teken 12 van die span se 16 punte aan. Ons verloor 16-20 teen die Leeus.

My pa neem my die dag saam rugby toe. My pa het self klubrugby gespeel en is ‘n rugby fanatikus. Ek kan nie onthou of ons spesiaal Transvaal toe is vir die game nie, maar dit is moontlik. Daardie dag skree ek my longe uit vir die enigste WP outjie in ons land se span. Hy score en hy score. Ek spring op en af. En word uitgejou deur die ander toeskouers (Transvalers) en ook twee keer met ‘n nartjie teen die kop gegooi. Genuine. Daardie dag begin ek alles wat Transvaalse sport spel, haat. Met ‘n fel, suiwer haat. Ek was maar ‘n kind, skaars baksteenhoogte. Dit was grootmense wat my uitgejou het.

Hierdie hatigheid word oorgeplaas van Noord-Transvaal na die Blou Bulle. Ek trek later Oos-Transvaal toe en te midde van myners en ander harde manne, skree ek my longe uit in elke pub en saal en stadion vir WP. Al is ek soms stokalleen. Al word ek verkleineer en min gemaak. Ek dra my Kainsmerk met trots – ek is ‘n KAPENAAR, ek skree vir WP en FOK julle almal!

Ek hoor dieselfde ou deuntjie oor een oor – wat maak jy dan hier? Gaan terug waar jy vandaan kom. Jy eet ons brood maar verbeel jou jy is beter as ons. En ja, ‘hulle’ het seker ‘n punt beetgehad. Maar die klein dogtertjie wat met die nartjie teen die kop gegooi is, wou nie weggaan nie.

Jare gaan verby en die dogtertjie word tog uiteindelik groot. En gryser en wyser. En leer dat almal nie SO is nie. Daar is goeie en gawe mense op elke plek op hierdie aardbol, maak nie saak watter sportspan hulle ondersteun nie. Of waar hulle woon nie, of watter kar hulle ry nie. Of na wat se musiek hulle luister nie. Want daar was ‘n tyd toe ek ook skaam was om te sê ek luister na Afrikaanse musiek. Nou is ek lankal nie meer nie. Ja, daar is ‘n klomp “fly-by-nighters” wat Afrikaanse musiek ‘n slegte naam gee, maar daar is soveel ander wat werklik goeie Afrikaanse musiek maak.

Ja, daar was ‘n tyd wat ek gedink het almal wat NIE Toyota ry nie, moet hulle koppe laat lees. Maar ook daardie tyd is verby. Soos mens ouer word verskuif jou waardes. Nou wil ek net ‘n kar ry wat my vir seker van een punt na die ander punt sal bring – in veiligheid. Al sal ek nog steeds sover ek dit kan verhelp NIE ‘n VW ry nie. Veral nie ‘n Golf nie, want net arrogante “brag”-gatte ry Golfs Sien – ek is nog nie heeltemal groot nie.

Om Kahuna se vraag te beantwoord – ek dink meer kere as nie, is daar tog meer agter die hele ding as net goedige skerts. Ek dink soms is – veral Kapenaars – effe snobisties oor waar hulle bly – so met die Berg en die see. Ek weet ek is. En ek kry skaam daaroor, maar ek is steeds. Ek wil nie enige ander plek bly nie. Ander plekke laat my swaar asemhaal. Was daar, het die hempie gedra, het nie van die hempie gehou nie. MAAR… ek weet ook daar is baie ander mooi plekke in ons land. Daar is die Oos-Transvaal, daar is Natal, daar is selfs iets moois aan die Vrystaatse vlaktes, die Oos-Kaap en onlangs het ek ‘n stukkie van my hart in die dorre Karoo ook verloor.

Ek sal nooit lewendig vir die Blou Bulle skree nie, maar ek weet darem nou al hulle is nie evil nie. As jy van Jack Parow hou, gaan ek ernstig oor jou wonder, maar ek sal uitspraak voorbehou tot ek jou eers leer ken het.

Plekke, kunstenaars, sportspanne en manne, karre – dis maar soos die ou cliché – “a stranger is just a friend you do not know yet”

Dat daar mense is wat ernstig is oor hulle sport en voor- en afkeure, is sekerlik so. Dat sommiges soms geniepsig is en nie werklik skerts nie, is ook so. Maar dis maar soos met alles in die lewe, daar is die nice mense en die dwisse.

Vir laaste het ek gehou – die beroepe wat ons pleeg. En hier praat ek vir myself en my kinders, want so het ek hulle ook grootgemaak. My ouers het my geleer om NOOIT neer te kyk op iemand se beroep nie. Dat werk, ENIGE werk, edel is. Dat mens nie jou neus optrek vir enige werk nie. Dat mens jou werk met trots doen en jou beste gee, elke dag. Of jy nou die strate vee of die land se president is. So in my boek word daar nie geterg, of ernstig snobisties gewees, oor enige werk nie. Moenie op mense trap om jouself te bevorder in jou werk nie, dis al waar ek ‘n streep trek. Verder, WERK NET! Die hemel weet, ek het ‘n kleintjie dood aan mense wat bedel, dan werk al hulle ledemate. Gaan doen net iets!

Ja, ek weet dis nie altyd maklik nie, werk is skaars en en en. Maar ek glo steeds as jy bereid is om enigiets te doen, sal jy iewers iets kry om te doen. En van daar af gaan dit gewoonlik net beter. Been there also.

So, lang storie kort – ek dink as mens jonger en meer voortvarend is, dan oordeel mens makliker oor ander mense se keuses en smake. Maar die lewe is soms die beste gelykmaker en leer jou om te leef en te laat leef.

WordPress se Daily Prompt was:

“If you could permanently ban a word from general usage, which one would it be? Why?”

Ek neem nie gewoonlik deel aan hierdie daaglike skrywes nie, maar soms is daar een wat my “prompt” om tog iets te skryf.

Watter woord sal ek wil verban uit almal wat Afrikaans praat se woordeskat? Ta-ta-ra-ra…

HUIDIGLIK

Die vet weet – dis die walglikste woord wat Afrikaanse mense ooit kon uitdink. Dis soos daardie eeeeuuuuwww geluid wat die juffrou se bordkryt soms op die swartbord gemaak het. Dis soos daardie stink-eier reuk wat mens kry as jy verby die Caltex-raffinadery ry, of in Secunda woon. Dis soos om in hondepoef te trap en dit in jou huis in te trap sonder dat jy dit onmiddellik besef. Dis soos die baba se suurmelk hier op jou kerkklere, en jy moet die hele kerk deur sit met daardie kotsreuk in jou neus. Dis soos die reuk van aangebrande melk of kos. Dis soos die reuk van ‘n verstopte drein. Dis soos die reuk van ‘n dooie, verrotte muis-karkas agter jou yskas.

Dit maak my tande stomp as ek huidiglik hoor.

Julle kry die prentjie?

Die regte woord is TANS.

Tans. TANS. TANS. TANS.

T-A-N-S

I was asked to review a book on my blog after I read it. Everyone that really knows me, would know that I love very few things in life more than reading. On Saturday night, (actually early hours of Sunday morning) after the rugby, where the Stormers made me so happy and proud I could just fall over and die, I was wide awake and started reading this book. It captivated me so much that I finished it by Sunday afternoon.

The writer, Taryn Hayes, is from Cape Town, South Africa. Cape Town has been her home since she was born. In the shadow of Table Mountain, the mountain where my heart is anchored, Taryn fell in love with words and discovered the joy of writing. She graduated from the University of Cape Town with a Bachelor of Social Science, majoring in English, history and psychology. She also has a teaching degree and was a teacher before she became wife to Craig and homeschooling mother of four children.

Seekers of the Lost Boy is her first novel and it is an excellent way to teach our history to young readers. Her story definitely stirred my heart and I think we are still going to hear a lot more about her.

The book is about Simon, the oldest child in the Ward family, who finds a bottle on the beach. He takes this bottle home and inside a letter is found that was written 30 years ago. The Ward children are home-schooled and they decide to try and track down the writer of the letter as a school project. The writer being an 11 year old boy from the Cape Flats and the year he wrote the letter is 1980, the question on his letter “Who is God and does he care about me?”

The search for this boy takes the reader through the history of District Six and the Cape Flats and some of the heart-wrenching experiences the people had when they were moved because of apartheid. The book is more religious than political, and the story is captivating. It is a story of friendship and forgiveness.

Although the book is clearly meant for younger readers, I was captivated by the story, by the historical and geographical facts and by the fact that it all happens in Cape Town – city of my heart.

Taryn has an excellent writing style and I will definitely read any other books of her. The religious part of the book didn’t bother me, as I believe in God as well. But it might become a bit much for other readers. However, I don’t think the writer must change what she writes about. It clearly came from the heart. To me this book was different from what I normally read, but I loved the story. I am looking forward to more books from Taryn Hayes.

Op verskeie plekke het ek onlangs gelees oor hoekom mense blog en hoekom mense moeg raak vir blog en hoekom mense ophou blog. Ek dink mens raak op ‘n stadium op-geblog. Uitgepraat. Leeggesuig. Soos ‘n droë lemoen. Ek is tans daar, maar ek het nie heeltemal niks te sê nie. Ek het baie te sê, ek dink net soms dis nie meer die moeite werd om dit te sê nie, want wat gaan dit tog verander. Tog word ek nog steeds snags wakker en skryf my beste gedagtes in die donkerte van half drie in die oggend in die nagswart van my kamer in. As ek minder lui was, moes ek eintlik opgestaan het en dit regtig neergeskryf het. Maar dan draai ek eerder om en probeer verder slaap en belowe myself ek gaan dit in die oggend neerpen. Kom oggend, kom niks.

Maar vannag het ek weer lê en dink en skryf in my kop en daar is ‘n paar goed waaroor ek sterk genoeg voel om tog wel nou te gaan sit en dit te skryf. Daar is ‘n paar mense op Facebook wat ek vandag gaan uitvee. Ek wil hulle nie meer sien of hoor nie, want hulle maak my naar. Dit het skielik mode geword om nie in God te glo nie, om in NIKS te glo nie. Om te glo ek word gebore, ek haal asem, ek lewe en dan gaan ek dood. Poef! Vrek! Met niks behalwe ‘n liggaam wat uiteindelik opvrot nie. Wel, ek staan nog altyd die beginsel van leef en laat leef voor, maar soms moet ek my skei van die semels, want ek wil werklik nie varkkos word nie. Nee, ek dink nie ek is beter as ander nie, maar ek dink wel dat ek nie elke dag wil sien, hoor en lees hoe GEEN Opperwese bestaan nie. Dis soos om elke dag ‘n bietjie gif te drink en te bly glo jy gaan niks oorkom nie. Net soos ek probeer om nie my geloof in ander se kele af te druk nie, net so wil ek nie ander se ongeloof in myne afgedruk hê nie. Dis erger as kasterolie.

Dan is daar die ander nuwe tendens – of dalk is dit nie nuut nie, sosiale media het dit net meer openlik gemaak. Die een van ‘n monogame verhouding / huwelik is belaglik, kan nie werk nie, is nie eie aan die mens nie en twaalfduisend ander verskonings. Dis om van te kots om te lees dat oop huwelike eintlik die regte ding is. Dis wanneer ek wil FOK en FOK en FOK sê tot ek moeg is om FOK te sê! En die ironie is dat die sommige mense wat dit verkondig, se huweliksmaats onbewus is daarvan, maar die persoon / persone sal ook nie uitstap uit die beklemmende huwelik nie, want sy/hy is te snotsleg om vir haar/homself te sorg. So ja, dis tyd dat ek ‘vriendskappe’ heroorweeg. Dis VANDAG daardie tyd. As jy wil rondhoer en rumoer – MOET JOU AAN GEEN MENS COMMIT NIE! DAN, en slegs DAN, kan jy van veelvoudige seksmaats begin droom. Tot dan, hou jou gat op sy plek!

Ek gaan darem nie net mense uitvee vandag nie Soms kom mens by ‘n streep in jou lewe. Soms trek ‘n ander mens vir jou daardie streep omdat jy nog altyd te bang / ordentlik / saghartig was om self die streep te trek. En dan is jy nie onmiddellik baie gelukkig oor daardie streep nie, maar soos die tyd aanstap besef jy dat dit die beste ding is wat daardie persoon ooit vir jou kon doen. Om die streep te trek en te sê nee, genoeg. Klim uit hierdie kryt uit en gooi die handdoek in. Ek het onlangs by so ‘n streep gekom. Dit was ‘n hartseer streep, maar daar was mense wat my opgetel het en uit die kryt uitgedra het. Mense wat salf aan die seer gesmeer het, vriende wat gewys het hulle is altyd daar, al is hulle nie altyd naby nie. Dis eers wanneer mens iemand nodig het om jou uit die bokskryt te dra, wat jy besef waar wie se waarde lê. Hierdie mense weet wie hulle is. Ek weet ook nou.

Dit gaan goed met my. Dit gaan al hoe beter met my. Ek dank die Vader daarvoor, want ja, ek glo steeds in Hom. For better or for worse

Soms moet of kan mens stilbly en soms kan mens nie stilbly nie. Dan moet jy vertel van die dinge in jou hart en in jou kop, veral as daardie dinge vir iemand anders die pad ligter kan maak.

Gisteraand lê ek weer en verder lees aan Swart op Wit van Annelie Botes. Lank terug het ek  HIER geskryf van Thula Thula. Daardie boek het vir maande saam met my geloop. Daardie boek het gemaak dat ek vir baie dae gevoel het ek moet in hofbanke gaan sit en kindermolesteerders vrek skiet. Nie vrek skiet soos ‘n hond nie, want ek kan nooit ‘n hond aftrek tot die vlak van ‘n kindermolesteerder nie. ‘n Hond is ‘n edel dier.

My pad het onlangs weer met ‘n vrou gekruis wie se pa haar molesteer het. Op sewe vertel sy haar ma, wat haar blatant uitskel vir ‘n leuenaar. Sy vertel haar ouer suster, wat sê sy het gedink haar pa doen dit net met haar. Op vyftien vertel hulle weer hulle ma. Wat hulle weer uitskel vir leuenaars. Intussen is die ma en pa geskei. Die meisies het alle kontak verbreek met hul pa, maar hulle kyk na hulle sieklike ma. Ek word koud en warm soos ‘n malaria sieke van woede. Pas julle siek ma op! Ek sou my ma doodgeleef het, want, meer as hulle pa, ver meer, het SY, die moeder, haar kinders gefaal! Dis bo my verstaan. Vir altyd. Ek dank die Vader dis ook nie deel van my ervaringswêreld nie. Ek sou gemoor het. Ek weet ek sou. So seker soos wat ek my naam ken.

Ewenwel, ek dwaal af. Annelie Botes is ‘n paar jaar gelede verguis oor sy die onnoemlike gesê het – oor sy in ‘n ondeurdagte oomblik polities nie korrek was nie. Sy het gesê sy hou nie van swart mense nie, want sy ken hulle nie. Daaroor is sy uitgewerp tot die buitenste duisternis deur die polities korrekte liegbekke. Want ek vertel my nie dat almal wat haar kritiseer het, nie baie dae dieselfde as sy gedink het nie. En nie verstaan het wat sy EINTLIK bedoel het nie.

Ons trek so gou ons reënboogbaadjie aan en wil tog net vir enigiets behalwe ‘n rassis uitgeskel word. Noem my eerder ‘n hoer voor jy my ‘n rassis noem, want ten minste bly ons dan polities korrek. Vir jare het ek in ‘n huis grootgeword waar daar werklik geen rassisme was nie, al is ons sekerlik bevoordeel deur apartheid. My eie pa, net soos Annelie se gryse, kom van Umtata af. Daar grootgeword en sy grootmenstande daar gekry. Hy lewe nog, is amper 80, maar mag dit hom gespaar bly om ooit te sien hoe sy hartsland vandag lyk.

Ek was laas naweek in Delmas in die ou Oos-Transvaal. Heerlik gekuier, maar tot in murg en been geskok oor die verval in die klein dorpies. Oor die slaggate in die paaie. Oor die vullis in die strate. My vriendin het ‘n winkeltjie op hulle plaas, 30 kilometer buite Delmas. Saterdagoggend gaan ek saam met haar aankope doen in Delmas. Ek en sy is die enigste wit in die middedorpie. Ek kom van die Kaap af. Ek sien nie sommer so baie donker om my nie. Ek loop met oë agter my kop en in my ore. Ek lyk seker soos daardie kopknikhondjies agter in die motors van doerie jare, soos ek probeer om oral te sien. Maar eintlik is alles okay. Dis net my ervaringsveld wat maak dat ek totaal uit my vaarwater is. My vriendin loop en koop asof ons in Canal Walk is. As aan met ‘n naat. Darem een keer vir my gesê ek moet maar net my handsak mooi vashou. Was nie nodig dat sy moet sê nie, ek het tot my onderklere mooi vasgehou.

Ek besef eers ek het nie asemgehaal nie toe ek were asemhaal terug in die bakkie. Sy het ‘n motorwag wat haar ken. Waar sy stop, klim hy bo-op haar bakkie en pas die goed op wat reeds agterin is. Sy vertel my niemand sal waag om by hom te probeer verbykom nie. Sy gee hom tien rand. Elke keer glo. Dis eintlik min “protection money”. Ek sou ook tien rand betaal het as ek elke keer kon weet my goed is veilig. Dis ons nuwe Suid-Afrika, dis ons nuwe realiteit. Haar plaasvolk (nie my woord nie) noem hulle nog baas en miesies. Ek skrik my elke keer buite weste as daar iemand in die agterdeur staan, maar hulle soek die miesies, hulle wil by die winkel koop. Gaandeweg raak ek dit oor die naweek gewoond. Ek besef vir die heel heel eerste keer van 1994 af hoe party mense in ons platteland nog lewe. Sy vertel my haar suster se dogter op die aangrensende plaas loop met ‘n pistool op die heup. Sy skiet eers langs die ou op die grond en vra dan wat soek hy op haar plaas. Ek sê eendag kom vermoor hulle haar nog. My vriendin trek haar skouers op – nee wat, hulle is doodbang vir haar, is haar antwoord. Ons land het plek-plek die Wilde Weste geword. Maar ons oorleef, al oorleef ons nie almal nie.

Annelie Botes sê wat ek die naweek ervaar het. Sy sê daai tyd van my bang laasnaweek, ek wat nog nooit aan myself as ‘n rassis gedink het nie. En sy word hard geslaan. Haar hele lewe word aan een uitlating gemeet. Hoe bitter verkeerd, hoe bitter hartseer, hoe bitter onregverdig.

Ek het twee kinders, ‘n seun en ‘n dogter. My seun lees van altyd af – boeke soms wat reg bo-oor my verstaan se kop gaan. My meisiekind fladder en skilder en sing en lees losflos tydskrifte. Op ‘n dag hoor ek sy het die hele Twilight reeks gelees. Ek weet net ek MOET die boeke lees wat haar laat lees het. Ek kry dit en ek lees dit en ek is mal daaroor. Ek dog Megan se lees het daar opgehou. Maar soms leer die nood mens lees. Sy gaan bly op godsverlate vlakte in die Karoo. Die dorpie het darem ‘n biblioteek. Eendag wat ek weer ‘n pakkie moet stuur, vra Megan: “Ma, het jy nie boeke van Annelie Botes nie? Stuur bietjie vir my.” My mond gaap. “Hoe ken jy boeke van Annelie Botes?” “Ek het boeke by die biblioteek gaan uitneem, en ek het nou al al haar boeke gelees wat die biblioteek het.”

Mens kan seker ook net so lank koekies bak en hanslammers grootmaak en skilder in die Karoo. Dankie Vader dat my kind haarself tot die biblioteek gewend het in haar uur van verveeldheid en nie na dagga of dwelms nie. Dan weer, daar is seker ook nie veel daarvan in die Karoo nie. Maar sy kon drank ook eerder gekies het. Toe sy weer in die Kaap kom, vat sy al my Annelie Botes boeke. Nou swerf my boeke in die minderbevoorregtes se Karoo sinkhuisies rond. Want ja, nes ek, gee sy maklik haar boeke aan sodat almal kan lees.

Maar my Swart op Wit gaan nêrens heen nie. Want dit lê nou langs my bed. Waar dit gaan bly. Kom Saterdag sal ek moet Protea toe om vir die Karoo hulle eie Swart op Wit te koop. Die Bybel sê as elkeen van ons maar net een skaap red. Annelie Botes, as jy niks in jou lewe reggekry het nie, dan kan jy rustig slaap dat jy EEN mens wat nooit ‘n leser was nie, laat lees het.

Mag die verlede nou begrawe word oor een stupid uitlating. Want in hierdie land is ons almal bang, al hoef ons soms nie te wees nie. Lank terug was dit “hulle” beurt om bang te wees vir ons. Vandag is dit ons beurt, al mag ons dit nie sê nie. Mag die Vader van genade gee dat daar eendag ‘n dag sal kom dat niemand meer vir iemand hoef bang te wees nie, omdat ons mekaar nie ken nie. Dat die dag van ‘hou-maar-net-jou-handsak –styf-vas’ en ‘eers-weer-asemhaal-agter-geslote-deure’ vir altyd verby sal wees.

Vandag glo uit die tronk uit. Na sy slegs 3 jaar en 3 maande van haar 7 jaar vonnis uitgedien het.

So beland ek gisteraand in ‘n debat op een van my Facebook vriende se blad – ja ek weet, ek weet, ek het “weird” FB vriende – en soms in die regte lewe ook. Maar verskeidenheid is die geur van die lewe.

Elk geval – die man bepleit vergifnis vir Barbie (Cezanne Visser) se dade en voer aan dat sy nou in vrede gelaat moet word om haar lewe te herstel. Tot sover nog alles goed en wel. Ek het nog altyd oorgehel na die oormatige kant van regverdigheid. Gun elke mens sy plek in die son, gun elke mens ‘n tweede kans, ensovoorts. My boekie is ver van skoon af en daar is ook maar geraamtes in die familie-kas. Maar as daar nou een ding is wat my witbebliksemd maak, dan is dit die mishandeling – seksueel, emosioneel of fisies – van vrouens en kinders. Maar veral van kinders. Want hulle is en bly weerloos, of hulle nou kleuters of tieners is. Die oorgrote meerderheid kind soek net aanvaarding en liefde.

Ek lewer kommentaar op die inskrywing – ek wou graag vanoggend die woordelikse kommentaar gaan aanhaal het, maar (en ek is nie verbaas nie) die inskrywing het oornag voete gekry. My kommentaar is min of meer: “ Hoe word die skade gemeet wat aan daardie kinders gedoen is toe hulle seksueel misbruik is? Dit gaan nie 3 jaar en 3 maande neem vir hulle om te herstel nie, indien ooit. Ek voel dat haar vonnis veels te lig was en dat sy nie parool verdien nie.”

Toe gaan die hekke van die hel oop. Ek word uitgemaak vir alles – van ‘n persoon wat in die voorste gestoeltes van die hemel gaan sit (dit deur ‘n ateis dwis) tot iemand wat ‘n emosionele Huisgenoot-lesende vroutjie is wat nie veel weet van die wet en genade en vergifnis nie. En nog veel meer in daardie lyn. O ja, op een stadium ook as rassis, na aanleiding van die feit dat ek gesê het my graad kom ook uit die ou Suid-Afrika, toe grade nog iets beteken het. Op antwoord aan iemand wat gesê het vandag se grade beteken glo nie veel nie. Nou ja, dis geensins ‘n geheim dat ons onderwysstelsel besig is om pad af te gaan nie – en om dit te erken, maak mens nou glo ‘n “covert” rassis.

Die persoon wat die inskrywing gemaak het, vat my toe aan en vertel my dat ek absoluut NIKS weet van Cezanne Visser se lewe nie, wat met haar gebeur het in haar jonger lewe nie en as ek meer wil weet, moet ek sy boek koop oor haar. Die pennie drop toe nog nie, maar gelukkig lewer iemand anders toe kommentaar dat hy, as gewese stiefpa, nou sommer die kans sien om sy boek te bemark. Alles goed en wel, maar ek vra hom of sy dan onskuldig was aan die dade teenoor die weeskinders, wat sy en Dirk Prinsloo onder valse voorwendsels by die weeshuise gaan uitneem het vir uitstappies. Sy antwoord maak die leeu in my wakker. Dis min of meer die volgende woorde:

“Ek hoop jou nageslag kom nooit oor wat Cezanne in haar lewe oorgekom het nie want as ek vir my nageslag moet kies tussen wat met Cezanne gebeur het en wat met daardie losbandige (sy woorde, let wel) tieners gebeur het, dan kies ek honderd maal eerder wat met die tieners gebeur het vir my nageslag.

Fok, bliksem, wetter, moer! Jammer, maar ek vloek al so in my kop van gisteraand af. Ek moes myself weerhou om dit nie te verloor nie. WIE DE MOER gee hom die reg om te besluit wat met een mens gebeur het is erger as wat met ‘n ander een gebeur het?! WIE DE MOER gee hom die reg om te besluit wat met Cezanne gebeur het, regverdig die dade wat sy met jong kinders gedoen het, toe sy hulle seksueel aangerand het en Dirk Prinsloo gehelp het om hulle seksueel aan te rand?! WIE DE MOER gee hom di ereg om te besluit die tieners was losbandig en dit maak als okay?! Want sy is skuldig bevind aan onsedelike aanranding op ‘n 11-jaar oue en ‘n 14-jaar oue meisie. En dat sy ‘n 13-jaar oue meisie ook sover gekry het om onsedelike dade te pleeg. So, hierdie 11-jarige, 13-jarige en 14-jarige was losbandige tieners en dit maak dit so bietjie minder erg wat met hulle gebeur het?!

Help my asseblief as ek verkeerd verstaan, maar dus is dit okay as ek as kind gemolesteer is, dat ek uitgaan en as grootmens ander kinders molesteer. Dat as my ouers as kind vermoor is, ek eendag as ek groot is ander (onskuldige) kinders se ouers gaan vermoor. Dat as my ma my nie aangestaan het nie, ek eendag as ek groot is, ‘n wrok teen vroue het en vroue gaan vermoor? You catch my drift?

Nee Meneer, ekskuus PROFESSOR Lemmer – NIKS, maar fokkin NIKS wat met Barbie gebeur het voor Dirk, het regverdig dat sy doen wat sy gedoen het nie. N-I-K-S! Punt. Jy vergelyk haar met Nelson Mandela op die dag wat sy gevonnis is. Nadat sy skuldig bevind is aan 11 seksverwante misdade, onder andere. Volgens jou het die stelsel haar gefaal en sy moet haarself sien as “’n Nelson Mandela.” (Arme Nelson Mandela). Jy noem haar ‘n pragtige, gelowige vrou wat glad nie is soos wat sy voorgestel is in die verhoor nie.

Ek wil nou nie snaaks wees nie, en jy het mense reeds gedreig met regsaksie as hulle iets oor haar sê – want dit sal glo naamskending wees, maar as ek so na jou woorde kyk hier bo, dan dink ek jy het seriously iewers die plot verloor, Prof Lemmer.

Visser se verweer was deurentyd dat sy self ‘n slagoffer was van Dirk Prinsloo. Visser is ‘n intelligente vrou wat Advokaat voor haar naam kan skryf. Dus nie iemand wat oningelig, onopgevoed en weerloos was nie. Dit is so dat vrouens soms gemanipuleer word deur mans, veral as hulle ‘n swak selfbeeld het, ongeag hoe hoogs opgelei of opgevoed hulle is. Maar vrouens het ook inherent ‘n beskermingsdrang in hulle teenoor kinders. Baie mishandelde vrouens het juis die moed en die innerlike krag gekry om te ontsnap uit sulke verhoudings toe hulle kinders bedreig begin word het.

Dis onvanpas om Visser met ander mishandelde vrouens te vergelyk. Daar is net geen manier wat sy nie kon besef het dat dit waarmee sy besig is, verkeerd is nie. Hoe verwronge moet mens se waardes wees om jong kinders te molesteer of jou kêrel te help om hulle te molesteer omdat jy bang is vir hom of bang is jy verloor hom? Ons polisiemag is nie altyd die wonderlikste nie, maar ek laat my nie vertel sy kon nie die nodige beskerming gekry het as sy uit daardie web wou ontsnap nie. Selfs na haar arrestasie het sy aan ‘n vriend gesê dat sy lojaal aan Dirk was en dat hy haar gegee het wat geen ander man kon nie.

Ons kan die storie plooi soos ons wil, en ja, elke mens is geregtig op vergifnis. Cezanne Visser ook. Maar moenie haar dade kom ligtelik opdis nie. Want dit was nie. ‘n Jong vrou het selfmoord gepleeg as gevolg van dit. Kinders se lewens is verwoes as gevolg van dit. Elke dag wat Advokaat Barbie haarself in die spieël in die oë moet kyk, gaan sy daardie gebroke lewens sien terugweerkaats. Dit alleen is sekerlik straf genoeg. Hoop ek.

Maar regverdiging vir wat sy gedoen het… NEE, daar is geen nie. Mag sy genade ontvang van iewers, want in my hart het ek nog nie genade vir haar nie. En ek weet ook nie of ek gou gaan hê nie. Want wat as een van daardie kinders myne of joune was?

Soms is die dae te vol van gister

Die son gooi spatsels blink teen ruite

‘n siel kruip stil na buite.

‘n Siel van glas

na lank weer sonder huil,

deur tyd en trane skoongewas

van wintervuil.

‘n Siel wat kyk deur splinterglas

wat vrede het met dit wat was

en jou dan vind…

en weer leer lag.

Ek “tag’ jou nie Elfie, want ek weet jy sal jou pad hierheen vanself vind. Toe Blue Tattoo van Vanilla Ninja vanoggend deur my kop storm, toe weet ek ek moet vir jou skryf.

Sonder dat jy dit weet, loop my kop al dae lank saam met jou. Want ek weet. Jy mis die Kaap. En ek weet ek is een van min wat verstaan. As ek soggens my gordyne ooptrek en die Simonsberg val tot binne my kamer, dan skree hy “Elfie!”. En ek voel jou pyn. Want daar is niks wat so seer maak soos die verskeurdheid tussen twee liefdes nie.

Daar is mense wat ongebonde deur die lewe gaan. Ongebonde aan ‘n plek en soms ongebonde aan ‘n ander mens. En dan is daar dié wat nooit weer hulself kan losmaak van die grond waar hul die eerste lewenstreë gegee het nie. Soos ons. Of ons die grond besit of nie, dis ons hartland. Dit sit vasgeskop in ons weefsel, in ons in- en uitasem, in ons lag en in ons trane. Die Berg se merk is in ons ingebrand, al kan niemand dit sien nie. In my – Tafelberg. In jou – Simonsberg.

Ek weet van wakker word in ‘n vaal, dynserige Hoëveld. Van die drukking op my bors as ek die reuk van daardie wêreld inasem. Van die ankerloosheid sonder Die Berg. Die uitlaatgasse van die verkeer ruik anders daar, die lug is anders blou, die mense is anders vriendelik, die klank van hulle e’s en o’s rol rond in jou ore en jy voel jouself ewig eenkant. Nie deel nie, nie myne nie, niks Berg nie, geen Suid-Oos nie. Net ek, alleen in ‘n eiland van vreemdheid. En al wat jou staande hou, is die Liefde. Want dis hoekom jy daar is, daarheen gegaan het, jouself weggeskeur het van die grond van jou hart af.

Min mense verstaan hoe moeilik dit kan wees om tussen die liefde van jou hart en die liefde vir jou geboortegrond te kies. Grond kan jou nie vashou nie, grond kan jou nie troos as jy hartseer is, saam met jou lag en met jou liefde maak nie. Grond is ‘n dooie ding. Nee, dit is nie. Vir party van ons is dit die “ultimate” om daardie keuse te maak. Jy het. En jy is by die liefde van jou lewe, maar jou siel raak soms verlore van verlange. I feel your pain.

My wens vir jou is dat hy sal verstaan as jy soms wegraak in die klowe van die berg in jou kop, as jy soms trane het wat die Suid-Oos nie kan droog waai nie, as jy soms ‘n rivier of dam gaan soek, omdat daar nie ‘n see is nie. Dat hy jou sal omvou met die liefde wat dit alles die moeite werd maak. Want uiteindelik kies mens altyd die grootste van jou twee liefdes en soms moet mens die vreemde in om by jou hart uit te kom. Al huil jou siel bietjies-bietjies.

Ek het dit een keer gedoen, maar die liefde was nie die regte een nie. En tog sal ek dit weer doen, as die regte een my roep. Want die Berge gaan nêrens heen nie – hulle sal altyd hier wees, Elfie. Maar die liefde wat jou hart toevou kom soms net eenkeer verby. Dan moet mens reg kies. En jy het.

Ek sien jou Elfie. Ek sien jou. We keep it real.

Ek kon seker begin het met ‘Liefste Kaap’, maar op die oomblik is my liefde vir jou so dun gesmeer soos wanneer mens die laaste skraapsels Marmite uitkrap vir jou broodjie. Bitter bitter dun. Want ek is gatvol vir jou nat kant. Jou storm kant. Jou balhorigheid om nie te weet dis veronderstel om LENTE te wees nie. En ek is gatvol om jou by ander mense te verdedig. Want jy gee my net mooi boggerol om hulle te oortuig dat jy eintlik nie so shitty plek is om in te bly nie. Jy los my met my bek vol tande, want jy laat my in die steek.

Jy het die hele bleddie Augustus lank gestorm en gewaai en gereën. Asof die hemel bokant jou gebreek het. Kyk, laat ons twee mekaar mooi verstaan. Jy behoort darem nou al teen die tyd te weet dat ek die winter verpes. Maar elke jaar hou ek maar uit, byt vas, kry koud, dra baie klere (wat ek HAAT, net so by the way). Ek vertel myself dis net so ongeveer 4 maande en ek sien met alles in my uit na September. Na ten minste die begin van die lente. En wat doen jy?!

Jy maak soos ‘n verdomde stout, selfsugtige kind. Jy hou al die reën vir jouself. Al die koue en sommer die sneeu ook. Jy gee die ander provinsies niks. Nada. Nie dat hulle veel gespin is nie, want hulle het mos nou lekker weer en lag al die pad elke oggend as die son skyn. Jy is actually erger as daai skeidsregter teen die Bokke Saterdag. En jy is seriously besig om my af te p.

Nou kyk, mens gooi nie jou kind weg as hy ongehoorsaam is, of jou kwaad maak nie, of nie eers as hy die wet oortree nie. Maar soms moet mens tough love toepas. Jouself distansieer. So luister nou baie mooi, liewe Kaap. Kry jou datums in orde. Dis nou LENTE. NIE die middel van die bleddie winter NIE! Kom by.

Ek sal jou altyd liefhê. En dit sal maar donner om jou te verlaat. Maar as jy nie binnekort jou sonkant vir my wys nie, mag ek jou dalk net onder jou gat skop. Ek gaan een van die dae Karoo toe. As ek terugkom, beter jy my met son verwelkom. Of ek mag dalk net daar bly.

Ek hoop ons verstaan mekaar.

Ek kon seker begin het met ‘Liefste Kaap’, maar op die oomblik is my liefde vir jou so dun gesmeer soos wanneer mens die laaste skraapsels Marmite uitkrap vir jou broodjie. Bitter bitter dun. Want ek is gatvol vir jou nat kant. Jou storm kant. Jou balhorigheid om nie te weet dis veronderstel om LENTE te wees nie. En ek is gatvol om jou by ander mense te verdedig. Want jy gee my net mooi boggerol om hulle te oortuig dat jy eintlik nie so shitty plek is om in te bly nie. Jy los my met my bek vol tande, want jy laat my in die steek.

Jy het die hele bleddie Augustus lank gestorm en gewaai en gereën. Asof die hemel bokant jou gebreek het. Kyk, laat ons twee mekaar mooi verstaan. Jy behoort darem nou al teen die tyd te weet dat ek die winter verpes. Maar elke jaar hou ek maar uit, byt vas, kry koud, dra baie klere (wat ek HAAT, net so by the way). Ek vertel myself dis net so ongeveer 4 maande en ek sien met alles in my uit na September. Na ten minste die begin van die lente. En wat doen jy?!

Jy maak soos ‘n verdomde stout, selfsugtige kind. Jy hou al die reën vir jouself. Al die koue en sommer die sneeu ook. Jy gee die ander provinsies niks. Nada. Nie dat hulle veel gespin is nie, want hulle het mos nou lekker weer en lag al die pad elke oggend as die son skyn. Jy is actually erger as daai skeidsregter teen die Bokke Saterdag. En jy is seriously besig om my af te p.

Nou kyk, mens gooi nie jou kind weg as hy ongehoorsaam is, of jou kwaad maak nie, of nie eers as hy die wet oortree nie. Maar soms moet mens tough love toepas. Jouself distansieer. So luister nou baie mooi, liewe Kaap. Kry jou datums in orde. Dis nou LENTE. NIE die middel van die bleddie winter NIE! Kom by.

Ek sal jou altyd liefhê. En dit sal maar donner om jou te verlaat. Maar as jy nie binnekort jou sonkant vir my wys nie, mag ek jou dalk net onder jou gat skop. Ek gaan een van die dae Karoo toe. As ek terugkom, beter jy my met son verwelkom. Of ek mag dalk net daar bly.

Ek hoop ons verstaan mekaar.

Verlange lê in ‘n reuk.

Verlange na ‘n geliefde wat dood of sommer net weg is, as die reuk van daardie persoon se parfuum of naskeermiddel skielik tussen ander mense verby jou warrel.

Jy ruk tot stilstand en die onthou hardloop bo-oor jou. Jy vergeet waarheen jy oppad was of waarvandaan jy gekom het. Jy staan in jou spore versteen en jy lewe ‘n halwe leeftyd in sekondes.

Mense loop in jou vas en jy beweeg soos ‘n slaapwandelaar vorentoe, maar die wond bloei rooi, die roof is weg, al het jy gedink dis lankal gesond.

En soos jy loop, bloei jou hart uit agter jou. As mense kon sien, sou hulle jou bloedspoor kon volg. Maar mense sien nie.

Dis hoe ek vandag na jou verlang, Ma.

“I started out with nothing and I still have most of it.”

Ek het nog niks om te sê nie. Ek haal steeds asem deur klank. Dalk kry ek binnekort weer woorde. Dalk nie.

There’s a place we know
What’s cold enough won’t grow
We have seen the dark
And the darkness took it’s toll
And the journey waits for no one
If no one breaks the mould
And our hearts are stronger than we know

Oooh

That you and I could learn to love again
After all this time
Maybe that is how I knew you were the one
That you could still believe in me again
After all our trials
Maybe that is how I knew you were the one-

To awake and know we made it through the storm
And someone saves their sweet embrace
For you and you alone

Oooh

That you and I could learn to love again
After all this time
Maybe that is how I knew you were the one
That you could still believe in me again
After all our trials
Maybe that is how I knew you were the one.

Silence says we remember
We remember
Two lost souls in the shadow
In the shadows
That is how I knew you were the one
And that is how I knew you were the one.

Klink soos dissipels of iets profeties… Eintlik praat ek hier van maande van die jaar. 2013. Ander mense is bygelowig oor die syfer 13. Ek embrace dit. My gunsteling getalle is 7 en 13. Moenie vra nie, ek weet nie hoekom nie. Is net so. Alhoewel my numerologiese nommer 8 is.

Ek het bietjie gaan google hieroor en op BAIE interessante goed afgekom. Gaan kyk gerus by hierdie link as jy bietjie meer wil weet oor jou nommers in die lewe.

Dit het byvoorbeeld vir my vertel – onder andere:

“You have a wisdom beyond your years. Even as a child, your understanding of life was considerable, though it likely went unrecognized by others. You love travel, change, and new challenges. You are highly adaptable and versatile. You have a talent for languages, and are generally good with words. Writing, promotion, and public relations work suit you perfectly.

You are sensual and a bit impulsive. You love to satisfy your senses, which can get you into trouble. Overindulgence in food, drink, sex, and drugs are common among people with too many 5s – six or more. (ek het ses 5’s, net so by the way – ek drink nie en gebruik nie dwelms nie – so… go figure)

You are resourceful and original. You have a good sense of humor and a quick tongue. Your desire for freedom is extremely strong and it will take effort and discipline to stick with whatever it is you started. There is a tendency to give up a project or situation prematurely.

You may be interested in too many things, which can make it hard for you to apply yourself to one area successfully. You are very unconventional. You need plenty of freedom. You are physical and passionate and it is possible you will be married more than once. (NO Shit Sherlock!)

You like to be social and entertain. You are highly perceptive and not easily fooled. You are original and versatile. You are capable of looking at a situation from different perspectives.”

Interessante leesstof.

Maar eintlik wil ek oor my gunsteling tyd van die jaar praat. Nou tot Desember. Ek is uit hibernasie. Uit-flippin-eindelik! Die son skyn, die duiwe koer, die bome bot, die blomme blom. As ek so aangaan, skryf ek nou-nou ‘n gedig.

Dis die mooiste tyd van die jaar – vir my. Ek hoef nie meer baie klere aan te trek nie. Ek kan kaalvoet loop sonder dat my tone afvries. Ek hoef nie meer soggens onder lae komberse en duvets uit te kruip, al bibberend nie. Ek hoef nie te sukkel en te sleep en te trek aan sware beddegoed as ek my bed opmaak nie, onthou jy nou weer Kameel?

Ek kan buite loop of sit en die son in elke vesel van my lyf voel insink. Ek is soos ‘n spons as dit by sonskyn kom, kan nie genoeg kry nie. In die Karoo het ek raas gekry omdat ek nie ‘n hoed op my kop gesit het nie en my kopvel ge”tan” het. Ek worry my nie daaroor nie. Ek weet van kanker van te veel son op jou lyf, maar dit soek nie vir my nie. Ek gaan nie in die son leef met dit in my agterkop nie. Ek is reeds halfpad geleef. Die ander helfte gaan ek ook oorleef, met ‘n gedawer en ‘n dans. As jy iemand dans-dans sien leef, weet dis ek.

Volgende maand verjaar ek. Dis nog altyd vir my lekker. Soos ‘n kind. Ek worry nie van ouer word nie. Iewers tussen 40 en 50 het ek daaroor ook ophou worry. Ek wil ‘n partytjie hou met ‘n tjoklitkoek en kersies op, soos in cherries. Rooies. Sulke groot rooies wat drup van die soetigheid. Daar kan kersies wat brand ook op wees, maar nie te veel nie. Ek soek nie ‘n koek vol kerswas nie En daar moet Tequila en Jack Daniels wees!

Dan kom Desember. Vakansie en Kersfees. Ek weet dis ‘n hartseer tyd vir baie mense. Dis die tweede Kersfees sonder my ma. Dit word nie beter nie, dit word net sagter, soos ‘n foto wat in die son gelê het. Haar beeld is altyd daar, die seer word net dowwer, soos ‘n ou besering wat ‘n permanente litteken gelaat het. Dis altyd daar, maar mens lewe saam met dit.

Steeds bly Kerstyd vir my iets spesiaals. Vrede op aarde en in die mens ‘n welbehae. Ja, ek weet, ek het ook maar min dae ‘n welbehae in die mensdom, maar as mens regtig oplet, sien jy elke liewe dag random acts of kindness. Dis daardie klein ietsies wat die groter geheel draagbaar maak. Een mens wat vir ‘n ander honger mens ‘n brood koop om te eet. Een mens wat ‘n ander se pap wiel omruil langs die pad. ‘n Vreemde man wat vir my paashasie betaal in die ry by die kassiere, want elke vrou behoort iemand te hê wat vir haar ‘n tjoklit paashasie koop. Die taxibestuurder wat vir iemand ‘n beurt voor hom gee, al ry hulle meesal so ongeskik. My meisiekind wat vir die boemelaar oom en sy hond elkeen ‘n McDonalds burger en chips gekoop het en toe nog vyftig rand gegee het. Sulke tye weet mens jou opvoeding het nie gefaal nie. Oral om ons is daar goedheid en guns – ons moet dit net raaksien.

Een van die dae is als weer verby. Is dit 2 Januarie 2014 en begin dit weer van voor af. Maar laat ons nie die tyd uithardloop nie. Ek gaan die volgende drie maande van somer, son en saffier inasem. En hopelik kom die winter laat en vertrek vroeg in 2014. Mens kan seker nog wens vir wonderwerke?

Soos die Iere sou sê: “síocháin agus áthas”

I was watching a program on TV last night that touched me to my core. And more than ever made me realize how one small act, one stupid act, one act of passion, one act in the heat of the moment, one act without contemplating the consequences, one selfish act, can change the course of your life, can change the life course of everyone connected to you, can destroy someone, can destroy your loved ones, can destroy a family, can change the path of history.

Do we ever think about the consequences of all our actions? When we want something or someone, do we actually stop and sit down first and think where our next action is going to take us? Where it is going to take not only yourself, but everyone connected to you?

Do you think about the possible consequences when you get into your car to drive after you have had too much to drink? If you make an accident and kill someone or hurt someone, wouldn’t you think “if only I didn’t”?

Do you think about the consequences when you fall in lust with someone else, while you are in a relationship or married? And if you pursue that lust and get caught and lose everything that really meant something to you – your love, your children, the respect of your loved ones – wouldn’t you think “if only I could turn back time”?

People kill in the heat of the moment, people hurt other people in the heat of the moment, people destroy each other in the heat of the moment. Each and every war has been caused by one single act. The origin was always JUST ONE ACT. If the person who committed that inflammatory act, had just stepped back for one moment, looked at the possible outcome and considered the consequences, considered the amount of lives that is going to be lost, the time wasted, the damage done, would it still have been the same? Would they still have gone through with that one act?

If you look at your own life, if you could see into the future at certain points where you took action and you could foresee the consequences, would you go back and do exactly the same?

Yes, regrets are futile. And still we have them. Shouldn’t we learn from them? Do we ever? Some of us make the same mistakes over and over, as if we are stuck in some kind of repeat mode. We can’t change the past, but we can change the future. Before you act on that one impulse that you know, deep down in your realistic mind, is not to the benefit of anyone in the long run, but only to satisfy your own immediate selfish need – THINK. Sit down and think. And think again.

Because you may think you will get away with it, you may think it’s not such a big deal, you may justify it to yourself in the nicest of words, but you have NO idea of the gates of hell you might be opening in your own life and everyone else you hold dear.

Just one act. Only one. To destroy everything worthwhile in your life. Forever.

Think. BEFORE you act. Always.

“If only. Those must be the two saddest words in the world.” (Mercedes Lackey)

Maandagaand het die uil weer heelnag geroep. Ek dink altyd dis ouvroustories, maar ek moet my dalk begin steur aan die uil se roep.

Dinsdagmiddag loop een van die aangenaamste mense vir oulaas by my kantoordeur uit. Nie ek of hy of enigiemand anders weet dis vir oulaas nie. Hy is nie my baas nie, maar hy is een van die niceste base in die maatskappy. Hy was 30 jaar hier. Dinsdagmiddag kom groet hy my baas en sê hy gaan sy laaste oefensessie met die fiets doen en dan rus tot Sondag, wanneer hulle twee gaan inskryf vir die MTB volgende week. Hy is superfiks, hy is gesond.

Hy gaan ry fiets agter Paradyskloof en kom nie weer huis toe nie. Baie baie later Dinsdagaand vind hulle hom – dood aan ‘n hartaanval terwyl hy fiets gery het. Ons is ‘n maatskappy in rou. Hoe erg moes dit vir hom gewees het daar so alleen? En het hy besef wat besig is om met hom te gebeur? Dis van die vrae wat nooit antwoorde sal kry nie. Ons kyk vir mekaar en ons sê ons kan dit nie glo nie. Dit sink nie in nie. Ek vermoed dit het nou nog nie ingesink nie.

Sy persoonlike assistant tree die einde van die jaar af. Sy was letterlik sy regterhand. Hy het vele male gesê sy kan nie weggaan voor hy nie ook aftree nie, hy gaan nie met iemand anders regkom nie. Ons het almal gewonder wat gaan volgende jaar gebeur as hy sonder haar moet werk. Hy het altyd grappenderwys gesê as sy loop, loop hy saam. As mens maar in die toekoms sou kon sien.

Ons is almal in ons spore gestop. Die lewe word net vir ons geleen en soms mors ons dit om. Ons verbrou ons kanse en lewe asof daar vir altyd ‘n more gaan wees. Wel, soms groet ons en loop by die deur uit en klim op ons fiets en ry weg, sonder dat ons weet dis die heel laaste keer. Dat ons nooit weer sal terugkom nie. Dat die mense wat ons nou groet, ons nooit weer sal groet nie. Dat die woorde wat ons nou sê, werklik, onverbiddelik, onomkeerbaar, ons laaste woorde is.

Die een wat nooit terugkom nie, is die een vir wie dit nie werklik meer saak maak nie. Dis ons wat agterbly wat sal moet onthou wat ons laaste woorde was aan die een wat by die deur uitgestap het, wat op die spreekwoordlike fiets geklim het en weggery het, wat nooit weer gaan terugkom nie, nooit weer by die deur sal in stap nie, nooit weer sal hello sê nie.

Soms is die lewe net ‘n eenbedryf, is daar nie ‘n pouse nie, nie nog tonele nie. As die gordyn sak, is als verby. Soms besef ons eers dis die einde nadat die gordyn gesak het, en besef ons dat ons beter moes opgelet het, dat die storie te vinnig verby is, dat ons dit dalk weer sal wil kyk om al die onderliggende nuanses beter te kan verstaan, maar dan is die kaartjies reeds almal uitverkoop en moet ons vrede maak daarmee dat ons daardie presiese toneelstuk nooit weer sal kan herleef nie.

Niemand wil elke bedryf van die lewe leef met die dood langs jou nie, maar dalk moet ons elke bedryf van die lewe leef na die beste van ons vermoeë, asof ons net daardie een vertoning het, asof ons speel vir die Oscar. Saam met ons mede-akteurs. Asof die verhoog net vanaand ons s’n gaan wees. Want more tree ons dalk op saam met ander akteurs. Op ‘n ander verhoog. Of ons tree glad nie weer op nie.